പതിരാവിലീ പെരുമഴയത്ത്,
ആരീ വതിലില് മുട്ടിവിളിപ്പൂ.
മരണമാണതെന്നുറച്ചവന്
ഇരുട്ടിലിരുന്നു വിറക്കുമ്പോള്,
അറിയതെ തുടിക്കുമാ നെഞ്ചില്
കയ്യുകള് ചേര്ത്തിരുന്നു പോയീ.
ജാലക തിരശീല നീങ്ങിയപ്പോള്,
ഒരു മാത്ര കണ്ടു കറുത്തോരു-
നിഴലാ വാതില് പടിയിലനങ്ങുന്നു.
ഇരുളടഞ്ഞ മുറിയിലൂടെ ഓടവെ
തട്ടിവീണുടഞ്ഞൂ മീനുകള്
നീന്തിത്തുടിച്ചൊരാ ചില്ലുപാത്രം .
കാല് തെറ്റിവീണതിന് മീതെ
നെഞ്ചില് തറച്ചോരു ചില്ലുമായി
ചിതറിത്തെറിച്ച മീനിനൊപ്പം
പിടയ്ക്കുമ്പോള് കണ്ടു വീണ്ടും
അവനാ രൂപത്തെ ഒഴുകി മാറിയ
തിരശീലയിലൂടെ മഴയത്തു വന്നോരാ
കൊള്ളിമീനിനാല്
....."ഒരു നിലവുപോലെ ...
......സ്വന്തം പ്രണയിനിയെ...."
Sunday, February 17, 2008
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
8 comments:
വളരെ നല്ല കവിത
അഭിനന്ദനങ്ങള്
hi sreee
Pranayini Maranamano ithil.. atho maranam aa meeninte jeevaneduthittu pranayiniye thirichu thanno.......
Enthayalum conceptum vaakkukalum kollaam enikkishtappettu....
varikalishtamaayi....pakshe oru samsayam janikunnu....maranam pranayiniyude roopathilano...??? vimal paranjathu pole meeninte jeevaneduthu poya maranam pranayini ye thirichu thannatho....entho oru cheriya samsayam....enkilum nalla varikalku nandhi...
പ്രണയവും മരണവും തമ്മില് അഭേദ്യമായ ബന്ധം ഉണ്ട്...ഒന്നുകില് ഇരുവരും പ്രണയിക്കുന്നു, ഇല്ലെങ്കില് മരണപ്പെടുന്നു.ഇതിടയില് നഷ്ടപ്പെടുന്ന മീനുകളായി നമ്മളും ...
നന്നായി...
എതായാലും മരണത്തെ കുറിച്ച് എഴുതിയില്ലെ, ഇവിടേ നോക്കൂ... http://maranam.wordpress.com
good nannayirikkunnoo
മരണം.... ....."ഒരു നിലവുപോലെ ...
......സ്വന്തം പ്രണയിനിയെ...."
ആശംസകള്... :)
ഇനി കുറച്ച് സന്തോഷമുള്ള കാര്യങ്ങളെപ്പറ്റി എഴുതൂ മാഷേ... :)
Post a Comment